Φήμη & Τύχη

Φήμη

Στην ελληνική μυθολογία, η Φήμη ήταν η προσωποποίηση της μετάδοσης του λόγου, των παραδόσεων και των εξιστορήσεων. Τη θεωρούσαν δευτερεύουσα θεά της αναγγελίας των νικών, κυρίως των αθλητικών αγώνων. Για τον λόγο αυτό οι αρχαίοι ποιητές την αποκαλούσαν τέκνο χρυσής ελπίδας. Η ονομασία αυτή προέρχεται από την έννοια της λέξεως φήμη, δηλαδή την έννοια του λόγου που προαναγγέλλει κάτι καλό.

Βωμός της θεάς Φήμης υπήρχε στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας. Επίσης λατρευόταν και στην Κέρκυρα όπως διαπιστώνεται από επιγραφή νομισμάτων που έφεραν την λέξη φάμα.

Τύχη

Η Τύψη είναι θεότητα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, προσωποποιημένη της τύχης.

Θεωρείται είτε η κόρη του Ερμή και της Αφροδίτης, είτε μία από τις Ωκεανίδες, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος.

Ιδιαίτερα στην ελληνιστική εποχή, οι πόλεις είχαν ως προστάτιδα της δική τους Τύχη, η οποία  απεικονιζόταν συχνά σε νομίσματα με κορώνα τα τείχη της πόλης.