ΤΙΤΑΝΕΣ

Οι Τιτάνες ήταν μια φυλή της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποτελούμενη από ισχυρές θεότητες που γεννήθηκαν από τη Γαία και

Ιαπετό που ήταν τέκνα του Ουρανού και της Τηθύος. Όλοι οι Τιτάνες, κάτοικοι του Ουρανού, λέγονταν και Ουρανίδες. οι Έλληνες των κλασικών χρόνων γνώριζαν αρκετά ποιήματα για τον πόλεμο μεταξύ των θεών και πολλών από τους Τιτάνες. Το κυρίαρχο εξ αυτών και το μοναδικό που έχει διασωθεί, ήταν η θεογονία που γράφτηκε απο τον ησίοδο. Οι Τιτάνες κατείχαν σημαντικό ρόλο και στα ποιήματα που αποδίδονται στον Ορφέα. Αν και σώζονται μόνο μικρά μέρη των ορφικών διηγήσεων  δείχνουν ενδιαφέρουσες διαφορές από την Ησιοδική παράδοση. Στην θεογονία του ησίοδου οι δώδεκα Τιτάνες ακολουθούν τους +

                    ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΙ ΤΙΤΑΝΕΣ

 Οι σημαντικότεροι τιτάνες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας ήταν τα παιδιά της γαίας και του ουρανού. Ο Ωκεανός ήταν γιος του Ουρανού και της Γαίας και ισχυρότερος των δώδεκα Τιτάνων και Τιτανίδων. Όλοι τον ζήλευαν για την περίσσια δύναμή του και μονομαχούσαν συχνά για την υπεροχή.Η Τηθύς η οποία ήταν γυναίκα του ωκεανού και ταυτίσθηκε με την θεά ίσιδα. Ο Κοίος ήταν ο εξυπνότερος από τους τιτάνες και κατακρημνίσθηκε στα τάρταρα μετά την τιτανομαχία. Η Φοίβη ήταν τιτανίδα που θεωρούνταν θεά του φεγγαριού και μαζι με τον Κοίο γέννησαν την Αστερία, την Εκάτη και την Λητώ. Ο Υπερίων γέννησε μαζί με την αδερφή του  θεία τον Ήλιο, την Σελήνη και την Ηώ. Ο Κρείος ήταν ένας από τους Τιτάνες που λατρεύτηκε ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο .Λατρευόταν αρχικά με την μορφή κριαριού ενώ στην συνέχεια ταυτίσθηκε από τους Δωριείς με τον δικό τους Απόλλωνα. Ο Ιαπετός ήταν μαζί με τον Κρόνο οι ισχυρότεροι των τιτάνων και αυτοί στους οποίους εκδηλώθηκε η μεγαλύτερη εχθρότητα του Δία μετά την νίκη του. Τον Ιαπετό αναφέρουν ο Ησίοδος και ο Όμηρος ως κυβερνήτη των τιτάνων και του κόσμου, πριν την επικράτηση του Δία. Ο Ιαπετός καταγκρεμνίστηκε στα τάρταρα από τον Δία. Η Θέμις αποτελούσε την ανθρωπόμορφη προσωποποίηση της φυσικής και της ηθικής τάξης καθώς και της εθιμοτυπίας. Η Θέμις στη μυθολογία είναι εκείνη που θεσμοθετεί. Το δίκαιο που αντιπροσωπεύει είναι ιερό και ισχύει και για τους θεούς και είναι ανώτερο ακόμη και από τη βούλησή τους. Ως θεά είχε τρισυπόστατη εκπροσώπηση ως θεά φυσικής τάξης, θεά της ηθικής τάξης και προφήτις θεά, ιδιότητα που την κληρονόμησε από την μητέρα της Γαία. Η μνημοσύνη ήταν η προσωποποίηση την μνήμης στην ελληνική μυθολογία. Ήταν μητέρα των Μουσών από τον Δία. Ο Κρόνος ήταν ο ηγέτης και ο νεότερος της πρώτης γενεάς των τιτάνων, θεών απόγονων της Γαίας και του Ουρανού. Νίκησε τον πατέρα του τον Ουρανό, και κυβέρνησε κατά τη διάρκεια της μυθολογικής χρυσής εποχής, έως ότου νικήθηκε από το γιο του τον Δία. Η Ρέα στην ελληνική μυθολογία ήταν μητέρα του θεού Δία και κόρη του Ουρανού και της Γαίας . Η ίδια ήταν Τιτανίδα. Επίσης ήταν γυναίκα και αδελφή του τιτάνα Κρόνου. Δίπλα στον Κρόνο καθόριζε τη ροή των πραγμάτων (Ρέα = αυτή που ρέει), καθόριζε μέσα στο βασίλειο του Κρόνου-Χρόνου την κίνηση και τη διαδοχή. Αργότερα, έγινε η θεά της γονιμότητας και από τα σπλάχνα της βγήκαν οι πρώτοι Ολύμπιοι θεοί, Εστία, Δήμητρα, Ήρα, Άδης, Ποσειδώνας, Δίας. Συμμάχησε με τον μικρότερο γιο της, τον Δία, για την καθαίρεση του Κρόνου, μεθώντας τον οπότε και ο Δίας μπόρεσε να ανοίξει την κοιλιά του και να ελευθερώσει τα αδέρφια του, που ο Κρόνος είχε καταπιεί από φόβο της ίδιας τύχης με τον πατέρα του, Ουρανό.

    Κλυταιμνήστρα

Κόρη του Τυνδάρεου και της Λήδας, αδελφή της Ελένης και των Διοσκούρων, και της Τιμάνδρας, της Φοίβης και της Φιλονόης, που σπάνια αναφέρονται.  Για τον γάμο της με τον Αγαμέμνονα παραδίδεται ότι έγινε, γιατί εκείνος την πόθησε, αφού πρώτα σκότωσε τον πρώτο σύζυγό της και γιο του Θυέστη Τάνταλο, καθώς και το παιδί τους χτυπώντας το στο έδαφος. Τα αδέλφια της Κλυταιμνήστρας, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, οι Διόσκουροι,  καταδίωξαν το ζεύγος θέλοντας να απαλλάξουν την αδελφή τους από τον ανεπιθύμητο γάμο, μέχρι που ο Αγαμέμνονας κατέφυγε στον πατέρα τους και πεθερό του Τυνδάρεο, ο οποίος και αποδέχθηκε τον γάμο.Είχε τεράστια γαλάζια μάτια και ο άνδρας της παίνευε την ομορφιά, τη λυγερή κορμοστασιά, την επιδεξιότητά της στα γυναικεία έργα. Αν δεν ήταν η ομορφιά της αδελφής της Ελένης, θα αναδεικνυόταν περισσότερο η δική της θεϊκή ομορφιά που την έκαμνε μοναδική.Με τον Αγαμέμνονα απέκτησε τέσσερα κορίτσια και ένα γιο, τον Ορέστη. Οι κόρες στην Ιλιάδα ονομάζονται Χρυσόθεμη, Λαοδίκη (στην τραγωδία αντικαθίσταται από την Ηλέκτρα), Ιφιάνασσα, ενώ η Ιφιγένεια, η κόρη που εμπνέει τους τραγικούς, αποσιωπάται. Η Κλυταιμνήστρα ανέθρεψε και την ανεψιά της Ερμιόνη, την κόρη του Μενέλαου και της Ελένης, που την εποχή της απαγωγής της μητέρας της ήταν εννέα χρονών.

Κωνσταντίνα,Άρτεμις,Ελένη Κ.

Ταλως

Τάλως (μυθολογία)

Ο Τάλως ήταν μυθικος φύλακας της Κρήτης . Ήταν γιγάντιος, ανθρωπόμορφος και με σώμα από χαλκό. Σχετικά με την προέλευσή του, υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές. Η πιο γνωστή, από τον Αππολόδωρο, λέει πως τον κατασκεύασε ο θεός Ήφαιστος και τον χάρισε στο βασιλιά Μίνωα για να φυλάει την Κρήτη. Ο Πλάτων τον θεωρεί υπαρκτό πρόσωπο, αδελφό του Ροδαμάνθυ Ο Αππολώνιος ο Ρόδιος αναφέρει ότι ήταν δώρο του Δία στην Ευρώπη, η οποία μετά τον χάρισε στο γιο της Μίνωα. 

Ο Τάλως κατά τον Πλάτωνα ήταν επιφορτισμένος με το καθήκον να επιτηρεί την εφαρμογή των νόμων στην Κρήτη, κουβαλώντας τους μαζί του γραμμένους σε χάλκινες πλάκες. Οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ότι ήταν άγρυπνος φύλακας της Κρήτης που γύριζε τις ακτές του νησιού τρεις φορές τη μέρα. Κατά άλλους ήταν φτερωτός και το καθήκον αυτό το εκτελούσε πετώντας. Κρατούσε σε απόσταση τα άγνωστα πλοία που πλησίαζαν την Κρήτη πετώντας τους τεράστιες πέτρες. Αν οι άγνωστοι είχαν ήδη αποβιβαστεί, τους έκαιγε με την ανάσα του ή πυράκτωνε το χάλκινο σώμα του σε κάποια φωτιά, τους αγκάλιαζε σφιχτά πάνω του κι έτσι τους έκαιγε.

Το τέλος του Τάλω ήρθε όταν συναντήθηκε με τους Αργοναύτες που γύριζαν από την Κολχίδα. Θέλοντας να δέσουν οι Αργοναύτες στο νησί αντιμετώπισαν τον γίγαντα που τους κρατούσε σε απόσταση. Τότε η Μήδεια, που ταξίδευε μαζί τους, μάγεψε με τα λόγια της τον Τάλω, υποσχόμενή του αθανασία, κι έτσι μπόρεσε ο Ιάσονας να του αφαιρέσει το καρφί στη φτέρνα του που έκλεινε τη μια και μοναδική φλέβα που διέτρεχε όλο το κορμί του και περιείχε ιχώρ θανατώνοντάς τον. Άλλη εκδοχή αναφέρει ότι τον σκότωσε ο πατέρας του φιλοκτήτη  ποίαςχτυπώντας τον με βέλος στο ίδιο μοναδικό αδύνατο σημείο του . 

Κωνσταντίνος π.

Εμπουσα

Έμπουσα

Στην ελληνική μυθολογία η Έμπουσα ήταν ένα φάντασμα (ή ομάδα φαντασμάτων, στον πληθυντικό: `Εμπουσαι) που έστελνε η Εκάτη ως προάγγελο δυστυχιών, και με το όνομα του οποίου φόβιζαν οι μητέρες τα άτακτα παιδιά τους στην αρχαία Ελλάδα. Η Έμπουσα αναφέρεται από τον Αριστοφάνη (στην κωμωδία Βάτραχοι, όπου τρομάζει τον Διόνυσο και τον Ξανθία στο δρόμο προς τον Κάτω Κόσμο) και από άλλους κωμωδιογράφους. Πίστευαν για αυτή ότι μεταμορφωνόταν συχνά: παρουσιαζόταν ως αγελάδα, πτηνό, όμορφη γυναίκα, σκύλος, δέντρο, πέτρα και με πολλές άλλες μορφές. Το πρόσωπο της Έμπουσας έλαμπε σαν πύρινο και είχε είτε ένα μόνο πόδι, είτε ένα χάλκινο και ένα γαϊδουρινό. Επίσης έλεγαν για αυτή ότι τρεφόταν με ανθρώπινες σάρκες.

Από τη μυθική αυτή μορφή, `Εμπουσα αποκαλούσαν τη μητέρα του ρήτορα Αισχίνη, που ήταν ιέρεια των Μυστηρίων, επειδή παρουσιαζόταν ξαφνικά τη νύχτα στους μυούμενους και τους τρόμαζε.

Τάσος Ντ.

Νεσσος

Νέσσος

 Στην ελληνική μυθολογία ο Νέσσος ήταν Κένταυρος, γιος του Ιξίωνα και της Νεφέλης. Ο Νέσσος είχε λάβει μέρος στην πάλη του Φόλου με τον Ηρακλή. Αφού καταδιώχθηκε από τον ήρωα, ο Νέσσος εγκαταστάθηκε στις όχθες του ποταμού Ευήνου, όπου εργαζόταν ως περαματάρης, περνώντας πεζούς διαβάτες στην άλλη πλευρά του ποταμού πάνω στην πλάτη του.

Εκεί, μετά από χρόνια, συνάντησε ο Νέσσος για δεύτερη φορά τον Ηρακλή όταν αυτός βρισκόταν μαζί με τη Δηιάνειρα. Ο Ηρακλής πέρασε κολυμπώντας το ποτάμι, αλλά εμπιστεύθηκε τη Δηιάνειρα να την περάσει ο Νέσσος. Αλλά ο Νέσσος αποπειράθηκε να απαγάγει τη Δηιάνειρα (ή κατά μία εκδοχή να τη βιάσει), οπότε ο Ηρακλής τον σκότωσε τοξεύοντάς τον με τα δηλητηριώδη βέλη του (κατά μια εκδοχή χτυπώντας τον με το ρόπαλό του).

Πεθαίνοντας όμως ο Νέσσος έδωσε στη Δηιάνειρα ένα δήθεν ερωτικό φίλτρο ανακατεμένο με το αίμα ή/και το σπέρμα του, λέγοντάς της ότι αν ο Ηρακλής έπαυε ποτέ να την αγαπά έπρεπε να του δώσει να φορέσει ένδυμα εμποτισμένο με αυτό το υγρό. Αυτό και έγινε μετά από καιρό, όταν η Δηιάνειρα θέλησε να κάνει τον ήρωα να ξεχάσει την Ιόλη: απέστειλε στον Ηρακλή ένα χιτώνα εμποτισμένο με το «φίλτρο». Αυτός ο «Χιτώνας του Νέσσου» υπήρξε το φονικό όργανο που σκότωσε τον μέγιστο των Ελλήνων μυθικών ηρώων, τον Ηρακλή, με φρικτούς πόνους.

Ο θάνατος του Κενταύρου Νέσσου απεικονίζεται πάνω σε γνωστό αγγείο. Σε αυτή την αναπαράσταση, ο Ηρακλής, κρατώντας ξίφος, έχει το ένα πόδι του πάνω στη ράχη του Νέσσου και τον αρπάζει από τα μαλλιά, ενώ ο Κένταυρος ικετεύει τον ήρωα για τη σωτηρία του.

Τάσος Ντ.

Σφιγγα

          Σφίγγα

Η Σφίγγα είναι φανταστικό πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας, στενά  συνδεδεμένο  με  το μύθο του Οιδίποδα . Οι αναπαραστάσεις της χρησιμοποιούνταν σε ασφαλισμένους χώρους ως σύμβολα προστασίας στον αιγυπτιακό, ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό. Σύμφωνα με τον Ησίοδο ήταν κόρη της Χίμαιρας και του Όρθρου ή κατά άλλους του Τυφώνος και της Έχιδνας. Η Έχιδνα είχε γεννήσει επίσης τον Κέρβερο, τον Όρθρο, το Λιοντάρι της Νεμέας, τη Λερναία Ύδρα και τη Φαία της  Κρομμυώνας. Της αποδίδουν επίσης τη Χίμαιρα, το δράκοντα της  Κολχίδας, το φύλακα του χρυσόμαλλου δέρατος, το δράκοντα που φυλούσε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων και τον αετό του Προμηθέα. Στις ελληνικές αναπαραστάσεις η Σφίγγα απεικονίζεται ως φτερωτό λιοντάρι με κεφάλι γυναίκας σε αντίθεση με τη Σφίγγα της Αιγύπτου, που δεν έχει φτερά ή ως γυναίκα με πέλματα και στήθη λιονταριού , ουρά ερπετού και φτερά πτηνού. Το όνομά της προέρχεται από τη λέξη σφίγγω. Μια από τις εκδοχές του μύθου της σφίγγας  λέει πως Η Ήρα και ο Άρης την έστειλαν από την πατρίδα της, την Αρχαία Θήβα. Εκεί στεκόταν και ρωτούσε τους περαστικούς «Ποιο ον το πρωί στέκεται στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο και το βράδυ στα τρία;». Όποιον δεν μπορούσε να λύσει το γρίφο, η Σφίγγα τον έσφιγγε, μέχρι να πεθάνει. Ο Οιδίπους έλυσε τον γρίφο απαντώντας ότι το ον αυτό είναι ο άνθρωπος, αφού όταν είναι βρέφος περπατάει στα τέσσερα, μετά σηκώνεται στα δύο του πόδια και στα γηρατειά περπατάει όρθιος αλλά χρησιμοποιεί σαν τρίτο πόδι ένα μπαστούνι. Μόλις λύθηκε το αίνιγμά της η Σφίγγα γκρεμίστηκε από τον βράχο που στεκόταν και σκοτώθηκε. Ωστόσο, ο ακριβής γρίφος που έδινε η Σφίγγα δεν είναι γνωστός από αρχαίες πηγές, αλλά από μεταγενέστερα κείμενη δεύτερη εκδοχή του μύθου  παρουσιάζεται από τον Παυσανία. Σύμφωνα λοιπόν με τον Παυσανία η Σφίγγα ήταν νόθα κόρη του Λάιου. Ο Λάιος εμπιστεύθηκε μόνο σε αυτή τον χρησμό που πήρε από την Πυθία και της ανέφερε πως αφορούσε μόνο την Ιοκάστη και του γιους της .Όμως σε ένα από τα μεθύσια του κοιμήθηκε με τη γυναίκα του και γεννήθηκε ο Οιδίποδας. Έτσι, παρότι εγκατέλειψε τον Οιδίποδα στον Κιθαιρώνα, διατηρώντας τις επιφυλάξεις του, όταν κάποιος από τους γιους διεκδικούσε τον θρόνο τον έστελνε στην Σφίγγα. Αυτή με τον γρίφο της εξέταζε αν αυτοί ήταν γνήσια παιδιά του Λάιου. Επειδή τη γνώση του χρησμού την είχαν μόνο αυτοί που κατάγονταν από τη βασιλική γενιά, όσοι δεν μπορούσαν να απαντήσουν στον γρίφο της θανατώνονταν .Ο Οιδίποδας πριν συναντήσει τη Σφίγγα είχε μάθει για τον γρίφο στον ύπνο του. Έτσι μπόρεσε να τον λύσει.

Τάσος Ντ.

Απολλων

         ΑΠΟΛΛΩΝ 

Ο Aπόλλωνας ήταν ένας από τους 12 θεούς του Ολύμπου, ο σπουδαιότερος μετά τον Δία.  Δεν έχουμε σαφείς ενδείξεις για την προέλευσή του. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, η λατρεία του εισήλθε στον ελλαδικό χώρο από την Ανατολή. Άλλες θεωρίες φέρουν τους  Δωριείς  ως κομιστές της λατρείας του αλλά και την ως τόπο εμφάνισης του, την Κρήτη , μέσω της οποίας η λατρεία του  στην Μικρά Ασία. Διέθετε γύρω στις 350 επικλήσεις, προσωνύμια και τοπικές λατρείες του, θεραπευτής, μάντης και ηλιακός Φοίβος. Πιθανότατα να αποτέλεσε έμπνευση για τον θεό Απλού στην μυθολογία .

 Ο πιο διαδεδομένος μύθος για την γέννησή του αναφέρει πως αυτή πραγματοποιήθηκε στο νησί Ορτυγία (η σημερινή Δήλος) από την Λητώ που υπήρξε σύζυγος του Δία πριν από την Ήρα. Λόγω της μεγάλης ζήλιας της Ήρας για την Λητώ, κανένας τόπος δεν τη δεχόταν να γεννήσει εκτός από την Ορτυγία. Ήταν ένα νησί που έως τότε έπλεε ελεύθερο στα κύματα κι έτσι ήταν δύσκολο η Ήρα να ανιχνεύσει την τοποθεσία στην οποία η Λητώ είχε καταφύγει. Αργότερα, ο Δίας σταθεροποίησε το νησί προκειμένου να πραγματοποιηθεί η γέννηση του Απόλλωνα. Οι πόνοι του τοκετού διήρκεσαν εννιά μέρες και εννιά νύχτες και τότε Ειλημύθεια η μαμή, που η Ήρα κρατούσε επίτηδες κοντά της, μπόρεσε να διαφύγει ώστε να βοηθήσει την ετοιμόγεννη Λητώ. Πρώτη γεννήθηκε η Άρτεμις και ύστερα ο Απόλλωνας. Η Ορτυγία ονομάστηκε Δήλος επειδή εκεί αποκαλύφθηκε (έγινε δήλος, δηλαδή φανερός) ο θεός Απόλλωνας.

 

Αναστασης Π

ΕΚΑΤΗ

Στη Θεογονία του Ησιόδου η Εκάτη εμφανίζεται ως θεά με διευρυμένες ιδιότητες, στη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό. Ως εκ τούτου είναι η «αγία» των ψαράδων και των κτηνοτρόφων. Έχει όμως και πολιτικές ιδιότητες, καθώς παρευρίσκεται στα δικαστήρια, στους αθλητικούς αγώνες, στον πόλεμο, και θρησκευτικές αρμοδιότητες, καθώς προσφέρονται σε αυτήν εξιλαστήριες θυσίες. Είναι θεότητα ανεξάρτητη από τους Ολύμπιους αλλά με σεβαστά τα προνόμιά της από τον Δία, ο οποίος μάλιστα τα επαύξησε. Παίρνει μέρος στη Γιγαντομαχία έχοντας ως όπλο τις δάδες της,είναι δηλαδή με το μέρος των Ολυμπίων, ωστόσο δεν ανεβαίνει ποτέ στον Όλυμπο ακριβώς λόγω της ιδιαίτερης σχέσης της με τον κόσμο των σκιών και με θεούς που με κάποιο τρόπο σχετίζονται με τον θάνατο. Όταν ο Πλούτων απαγάγει την Περσεφόνη, η Εκάτη άκουσε τη φωνή της Κόρης, όμως τίποτε δεν μπορούσε να πει στη δυστυχισμένη μητέρα Δήμητρα για τον απαγωγέα, γιατί το κεφάλι του περιβαλλόταν από σκιές της νύχτας. Συνόδευσε τον ζωντανό Ορφέα στον κάτω κόσμο, για να φέρει πίσω τη γυναίκα του Ευρυδίκη, ήταν παρούσα στην άνοδο της Περσεφόνης από τον κάτω κόσμο και φώτιζε με τις δάδες τον δρόμο της. Προφανώς γι' αυτή την ιδιαίτερη σχέση της με τον κάτω κόσμο ανάγεται σε αυτήν η εφεύρεση της μαγικής τέχνης. Σε αυτό συντείνει και το γεγονός ότι παίρνει τη μορφή διαφόρων ζώων, φοράδα, σκύλα, λύκαινα κτλ. και ότι αγάλματα με το σώμα της και τρία κεφάλια ή με τρία ολόκληρα σώματα τοποθετούνται σε σταυροδρόμια, τόπους κατεξοχήν μαγείας. Μεταγενέστερες παραδόσεις της αποδίδουν ως κόρη την Κίρκη, άλλοτε θεωρείται μητέρα της. Και επειδή η Κίρκη είναι θεία της Μήδειας, οι γυναίκες αυτές συγκροτούν την οικογένεια των μαγισσών.

Κωνσταντίνα,Άρτεμις,Ελένη Κ.

Οδυσσεια

        ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Ο Οδυσσέας, μυθικός βασιλιάς της Ιθάκης, είναι ο κυριότερος χαρακτήρας στο επικό ποίημα του Ομήρου, Οδύσσεια, και επίσης διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στο άλλο έπος του Ομήρου, την Ιλιάδα. Είναι ευρέως γνωστός για την πονηριά και εφευρετικότητά του, διάσημος και για τα δέκα χρόνια που του πήρε η επιστροφή στο σπίτι του, μετά τον Τρωικο Πόλεμο, όπως αλληγορικά του απέδωσε ο Όμηρος. Ήταν γιος του Λαέρτη και της Αντίκλειας, σύζυγος της Πηνελόπης και πατέρας του Τηλεμάχου.  

 Η Ιθάκη ήταν ένα από τα πολλά νησιά που περιλαμβάνονταν στο βασίλειο του Οδυσσέα, μεταξύ των Ιόνιων νήσων της Αρχαίας Ελλάδας. Το βασίλειό του φαίνεται πως είχε και ένα μικρό προπύργιο στην ηπειρωτική Ελλάδα, κοντά στον ποταμό Αχελώο. Τα ακριβή στοιχεία και όρια του βασιλείου δεν είναι γνωστά, καθώς οι πληροφορίες που παρέχει ο Όμηρος είναι ασαφείς.

 

Αναστασης Π.

ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ

 

1. Ο γνωστός από την Οδύσσεια  Κύκλωπας, γιος του θεού Ποσειδώνα και της Νύμφης Θοώσης κόρης του Φόρκυος Σύμφωνα με την Οδύσσεια ο Πολύφημος κατοικούσε μέσα σε ένα σπήλαιο στο νησί Θρινάκια  και ζούσε από τα πρόβατά του, αλλά ήταν φοβερός γίγαντας και ο αγριότερος από τους Κύκλωπες. Αιχμαλώτισε στη σπηλιά του τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του, τους οποίους άρχισε να τρώει τον ένα μετά τον άλλο, 6 συνολικά ώσπου ο Οδυσσέας τον τύφλωσε με ένα πυρωμένο παλούκι και δεν μπόρεσε να ανακαλύψει ψαχουλεύοντας αυτόν και τους συντρόφους του που απέμειναν, οι οποίοι απέδρασαν κρεμασμένοι από τις κοιλιές των (επίσης γιγάντιων) προβάτων του. Την τύφλωση του γιου του εκδικήθηκε ο Ποσειδώνας πολλαπλά με τις τρικυμίες που επεφύλαξε στον Οδυσσέα και τους άνδρες του κατά τις επόμενες περιπλανήσεις τους. Εκτός από την Οδύσσεια ο Πολύφημος εμφανίζεται στον βουκολικό ποιητή Θεόκριτο της Ελληνιστικής Εποχής ως καλοκάγαθος βοσκός, του οποίου περιγράφονται οι έρωτες με τη Γαλάτεια, μία από τις Νηρηίδες
2. Λαρισσαίος ήρωας, γιος του Λαπίθη Ελάτου και της , αδελφός του Καινέως Ο Πολύφημος αυτός πήρε ως σύζυγό του τη Λαονόμη αδελφή του Ηρακλή . Συμμετείχε στη μάχη των Λαπιθών κατά των Κενταύρων αλλά και στην Αργοναυτική εκστρατεία  μετά την οποία εγκαταστάθηκε στη Μάγνησια ή στη Μυσία της Μικράς Ασίας, όπου ίδρυσε την πόλη Κίο και σε αυτή βασίλευσε. Σκοτώθηκε σε μάχη με τους Χάλυβες. Ο Πολύφημος ο Λαπίθης αναφέρεται στην πρώτη ραψωδία της Ιλιάδας . Εκεί ο Νέστωρ τον συγκαταλέγει μεταξύ των μελών μιας νεότερης γενεάς ηρώων της νιότης            Μαρια Πενταδαχτυλη

Σειρηνες

ΣΕΙΡΗΝΕΣ 

Στην επικρατέστερη εκδοχή θεωρούνται θυγατέρες του ποτάμιου θεού Αχελώου και της Μούσας Μελπομενης(Απολλόδωρος) ή της Τερψιχορης (Απολλώνιος ο Ρόδιος) ή της Στεροπης. Κατ΄ άλλη εκδοχή κόρες του θαλάσσιου θεού Φόρκυ και μητέρα τους η Χθων (Γη). Συνήθως είναι αριθμητικά δύο Αγλαοπη (λαμπρή στην όψη) και Θελξιεπεια (γοητευτική στο λόγο)ή τρεις Παρθενωπη, Λευκωσια (Λευκή ουσία) και Λιγεια (Καθαρή φωνή) ή Αγλαόφωνος, Μολπη (μελωδική φωνή) και Θελξινωη (όμορφος νους) κατά τον Ησίοδο. Άλλα ονόματα που τους έδιναν είναι Θελξιωπη (γοητευτική όψη) και Πεισηνωη (πειθώ του νου). Το δε όνομά τους συνδέεται πιθανώς με τον Σείριο. Κατά τον Πλατωνα οι Σειρήνες ήταν οκτώ.

Κατά το μύθο οι Σειρήνες ήταν θαλάσσιες Νυμφες, συνοδοί της Περσεφόνης. Όταν τη Περσεφόνη την απήγαγε ο Άδης η μητερα της Δήμητρα τους έδωσε σώμα πτηνών για να τη βοηθήσουν στην αναζήτηση. Όταν πλέον δε κατάφεραν να τη βρουν εγκαταστάθηκαν σε ένα νησί από όπου με το πανέμορφο τραγούδι τους προσείλκυαν τους ναύτες των πλοίων που πλησίαζαν στην περιοχή τους και προκαλούσαν στην συνέχεια την καταστροφή τους.

Αναφέρονται για πρώτη φορά στην Οδυσσεια ως κατοικούσες στη νήσο Ανθεμόεσσα του Τυρρηνικού πελάγους, στο στενό της Μεσσήνης μεταξύ Σικελίας και Καλαβρίας. Ο Οδυσσεας είχε ενημερωθεί από την Κίρκη για το γοητευτικό τραγούδι τους με το οποίο παγίδευαν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες, που πλησιάζοντας είτε ξεχνούσαν τον προορισμό τους, είτε κατασπαράζονταν απ΄ αυτές, κι έτσι διέταξε σε όλο το πλήρωμα του να βάλουν κερί στα αυτιά τους ώστε να μην ακούν το τραγούδι των Σειρήνων, ενώ ό ίδιος ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι ώστε όταν ακούσει το τραγούδι τους να μη παρασυρθεί στη γοητεία τους.                     

  Αναστασης Π.

ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ

ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ

Ο Κένταυρος είναι πλάσμα της ελληνικής  μυθολογίας . Ο κένταυρος αποτελείται από κεφάλι ανθρώπου και σώμα αλόγου. Οι κένταυροι  αντιπροσώπευαν τις εισβολές των αρνητικών όψεων της φύσης στον κόσμο της δικαιοδοσίας των Ελλήνων.

Οι σημαντικότεροι μύθοι της ελληνικής μυθολογίας στους οποίους εμπλέκονται οι κένταυροι είναι οι εξής:

Η σπηλιά του Χείρωνα

Oι τοπικοί θρύλοι αναφέρουν την ύπαρξη της σπηλιάς του Κένταυρου Χείρωνα έξω από το χωριό Μηλιές, κοντά στην μεγάλη μεταλλική γέφυρα του Ταξιάρχη. Η σπηλιά αυτή σήμερα είναι αχρησιμοποίητη, ως πρόσφατα όμως την χρησιμοποιούσαν σαν χώρο σταυλισμού ζώων . Λέγεται ότι από το εσωτερικό της σπηλιάς υπάρχει μονοπάτι που διαπερνά το βουνό μέχρι το λόφο της Γορίτσας στα Ανατολικά της πόλης του Βόλου.

Κένταυροι Φολόης

Οι Κένταυροι απεικονίζονται σαν μυθικά όντα σε μάρμαρο τα οποία φυλάσσονται στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας . Η φαντασία των αρχαίων Ελλήνων τους ήθελε να έχουν σώμα αλόγου και από τον τράχηλο, και πάνω στήθος, χέρια και κεφάλι ανθρώπου.  οι Κένταυροι νίκησαν τους Λάπιθες, κατέβηκαν στην Ηλεία και κατέκτησαν την Φολόη.

Ο  Φόλος

Ένας από τους Κενταύρους ήταν και ο Φόλος , γονείς του ήταν ο Σειληνός και η Νύμφη Μελία και ήταν  φίλος του Ηρακλή. Ήταν φύλακας του υπερμεγέθους πιθαριού με το κρασί των Κενταύρων το οποίο τους είχε προσφέρει ο Θεός Διόνυσος ως ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Ο  Ηρακλής

Ο Ηρακλής πήρε την εντολή από τον Ευρυσθέα να κάνει τον τρίτο άθλο του, να συλλάβει δηλαδή ζωντανό τον Ερυμάνθιο κάπρο, που ζούσε στο όρος της Λαμπείας, Ερύμανθος. Ο κάπρος κατάστρεφε διάφορες περιοχές.Ο Ηρακλής πέρασε πρώτα από τη σπηλιά του Κένταυρου Φόλου, προκειμένου να πάρει πληροφορίες σχετικά με το ζώο.

Το πιθάρι

Ο Φόλος έτρωγε κρέατα ωμά όπως όλοι οι Κένταυροι .Ο Ηρακλής ζήτησε κρασί, αλλά όταν ο Φόλος θυμήθηκε την επιθυμία του Διόνυσου, δίστασε να ανοίξει το πιθάρι φοβούμενος τους άλλους Κενταύρους. Κατόπιν προτροπής του Ηρακλή άνοιξε το βαγένι με το χιλιόχρονο κρασί και του έδωσε να πιεί σε ασημένιο κύπελο .Και οι φοβίες του άρχισαν να επιβεβαιώνονται όταν η ευωδία του κρασιού άρχισε να επεκτείνεται στις ρεματιές και στο δάσος.

ΟΙ περισσότεροι εξοντώθηκαν από τον Ηρακλη ενώ οι υπόλοιποι, είχαν μαγευτεί από τους ήχους των σειρήνων ενώ κάποιοι άλλοι πέθαναν από την πείνα. Επίσης κάποιοι άλλοι εξαφανίστηκαν .Οι Κένταυροι διασκορπιστήκαν από το Μαλέα μέχρι την Τυρηνία. Στη συμπλοκή σκοτώθηκαν πολλοί Κένταυροι όπως  ο Δάφνις, ο Αμφίων, ο Όρειος, ο Ιπποτίων, ο Φρύξος, ο Θηρεύς, ο Αργείος, ο Δούπων, ο Ισοπλής και ο Μελαγχαίτης.